تهمینه ادیبی، پرستار فداکار و سرپرستار بخش اورژانس بیمارستان بندرانزلی، یکی از چهره‌های درخشان حوزه سلامت در دوران همه‌گیری کرونا بود. او در روزهای سخت شیوع ویروس، تا آخرین نفس در کنار بیماران ماند و جان خود را در راه خدمت به مردم فدا کرد.
تولد و تحصیلات
تهمینه ادیبی متولد ۱۶ اردیبهشت ۱۳۴۸ در بندرانزلی بود. از همان دوران دبستان تا پایان دبیرستان، همواره از دانش‌آموزان ممتاز شهر محسوب می‌شد. در سال ۱۳۶۷ با قبولی در رشته پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تهران، مسیر حرفه‌ای خود را آغاز کرد.
زندگی شخصی
تهمینه در سال‌های جوانی با سید حسین باقری، پسر عموی خود ازدواج کرد. ثمره این ازدواج، دو دختر دوقلو به نام‌های فاطمه و نرگس بود. فاطمه، یکی از فرزندانش، با شرایط خاص (فلج مغزی) به دنیا آمد و تهمینه با صبر و عشق، سال‌ها از او در خانه مراقبت کرد. متأسفانه فاطمه در سال ۱۳۹۴ بر اثر ابتلا به آنفلوآنزا در همان بیمارستانی که مادرش خدمت می‌کرد، درگذشت.
فعالیت حرفه‌ای
تهمینه ادیبی از جمله پرستارانی بود که با جان و دل در خدمت سلامت مردم ایستاد. او به‌ویژه در سال‌های پایانی عمر، به‌عنوان سرپرستار بخش اورژانس بیمارستان انزلی، نقش کلیدی در مدیریت بیماران اورژانسی ایفا می‌کرد. همکارانش از او به‌عنوان فردی منظم، باهوش و آرام در بحران‌ها یاد می‌کنند؛ زنی که حتی در سخت‌ترین لحظات، تصمیم‌های درست می‌گرفت و همیشه تکیه‌گاه تیم درمان بود.
ابتلا به کرونا و شهادت
در اسفند ۱۳۹۸، در یکی از شیفت‌های کاری، هنگام احیای یک بیمار مشکوک به کرونا، تهمینه و تعدادی از همکارانش در معرض ویروس قرار گرفتند. چند روز بعد، با بروز علائم اولیه، او خودش را قرنطینه کرد تا از خانواده و همکارانش محافظت کند.
با وجود بیماری، تماس با بیمارستان را قطع نکرد. حتی در بستر بیماری نیز راهنمایی‌ها و پیگیری‌های حرفه‌ای خود را ادامه داد.
در نهایت، پس از چند روز مبارزه با بیماری، و در حالی که قرار بود دارویی حیاتی به او تزریق شود، در ساعت ۴ عصر روز ۲۶ اسفند ۱۳۹۸، قلب پرمهر تهمینه برای همیشه ایستاد.
میراثی از عشق و مسئولیت
تهمینه ادیبی فقط یک پرستار نبود. او نماد ایثار، مادرانگی و شرافت حرفه‌ای در نظام سلامت ایران بود. یاد او در دل همکاران، خانواده و مردم انزلی تا همیشه زنده خواهد ماند.
