زمانی که وارد رینگ می شد تنها صدای یک نفر را می شنید، سهراب بجنگ این شروع نبرد توئه پسر !

این ندای درون پسری 14 ساله بود که می خواست جا پای پدر بگذارد، ندای درون سهراب وکیل منفرد پسر عزیز!

در خانواده پر جمعیت وکیل منفرد قهرمان شدن یک پیشفرض بود، یک اصل، خانواده ای که می توان با قاطعیت به آنها گفت ژن خوب !

سهراب در 14 سالگی با شکست حسین برقشی قهرمان بوکس ایران و آسیا فریاد زد حالا زمان نبرد منه !

پسر انزلیچی به جوانترین بوکسور تاریخ تیم ملی بوکس ایران تبدیل شد شروعی پر هیجان برای مردی که برای افتخار آفرینی زاده شده بود.

سهراب متولد سال 1329 در بندرانزلی است، وقتی هنوز پسرکی نوجوان بود بوکس را آغاز کرد،پسرکی با چهره آفتاب سوخته و لبخندی همیشگی بر لب.

تنها 13 سالش بود که دستکش ها را به دست کرد و وارد رینگ شد تا اولین مشت های خودش را در نبرد زندگی به سمت حریفان پرتاب کند.

او در 14 سالگی به امپراتوری یکی از قهرمانان بوکس ایران و آسیا پایان داد و خودش لباس با ارزش و مقدس تیم ملی رو برتن کرد.

سهراب جوان ستاره بوکس انزلی بود

در روزهایی که بوکس ورزش اول انزلی بود سهراب به یکی از ستارگان بوکس انزلی تبدیل شد،پسری ماجراجو که داستانش تنها به قهرمانی در دنیای بوکس خلاصه نمی شود.

سهراب اولین مدال آور جهانی تاریخ بوکس ایران در مسابقات ارتش های جهان در سال 1970 کشور ساحل عاج بود.

در سال 1971 با قهرمانی در مسابقات کشور به تورنومنت آسیایی دعوت شد.

 سهراب قهرمانی مسابقات 1971 آسیا را بدست آورد و به یکی از ستارگان ماندگار تاریخ بوکس ایران تبدیل شد.

پرواز یکی دیگر از رویاهای سهراب بود رویایی که با پوشیدن لباس افسری هوانیروز به واقعیت تبدیل شد.

خلبان نیروی هوایی ارتش ایران

سهراب وکیل منفرد خلبان نیروی هوایی ارتش ایران بود ، مردی که رویای پرواز داشت حالا پاسدار مرزهای هوایی ایران شده بود.

او یکی از قهرمانان جنگ ظفار بود ، او نشان قهرمانی جنگ ظفار و از سلطان قابوس پادشان عمان به دلیل رشادت هایش دریافت کرد.

پسر عزیز وکیل منفرد قهرمان او بود

پسر عزیز حالا به همان چیزی تبدیل شده بود که پدرش می خواست ، قهرمان پدر ، قهرمان انزلی و سربازی وفادار برای ایران،سهراب مردی سرفراز و آزاده و به اخلاق وفادار بود .

رویای حضور او در المپیک در یک حق خوری آشکار توسط رئیس وقت فدراسیون بوکس ایران در پیش از انقلاب ربوده شده و سهراب در حالی که شانس اول حضور در این مسابقات بود به ناحق کنار گذاشته شد.

اما سهراب به حقیقت وفادار بود او راهی بجز راه حقیقت و درستی پیشه نکرد.

پرواز آخر خلبان نیروی هوایی ارتش ایران از باند اختصاصی انزلی بود ، سهراب بیست و چهارم شهریور ماه 1403 برای آخرین بار از زادگاه خود به سمت ابدیت تکاف کرد، میراث او برای ما سالهای سال غرور و افتخار خواهد بود.

او در حالی رفت که برایمان دست تکان می داد و با آخرین نگاه هایش می گفت : مرا هرگز فراموش نخواهید کرد

من سهرابم پسر عزیز وکیل منفرد

متن و اجرا – اسماعیل راد