روز پیش از فینال جام حذفی فوتبال ایران، ورزشگاه سیروس قایقران بندرانزلی غرق در عشق، شور و امید شد.
بیش از ۴ هزار هوادار ملوان از زن و مرد، پیر و جوان، با پیراهن‌های سفید، پرچم‌های برافراشته و فریادهایی از دل تاریخ، در تمرین پایانی تیم‌شان حاضر شدند تا نشان دهند ملوان تنها نیست.
در آن روز، ورزشگاه تمرین نبود؛ معبدی بود که هزاران دل عاشق، تیم‌شان را تا آستانه قهرمانی بدرقه کردند.
پس از ۳۴ سال انتظار و حسرت، ملوان بار دیگر به فینال جام حذفی رسیده بود؛ و امید در دل مردم انزلی موج می‌زد. آن‌ها آمده بودند تا باور را به بازیکنان‌شان تزریق کنند، آمده بودند تا قایق افتخار را به ساحل جام برسانند.
حضور این جمعیت پرشور در تمرین نشان داد که فوتبال برای انزلی‌چی‌ها فقط یک بازی نیست.
این عشق است، هویت است، تاریخ است.
شعارها، اشک‌ها، دعاها و فریادها همه برای یک چیز بود:
قهرمانی ملوان، بعد از سال‌ها رنج.
در چشم هواداران ملوان، فقط یک آرزو برق می‌زد:
بازگشت افتخار به بندری که همیشه فوتبال را زندگی کرده است.
و این ویدیو، تنها یک تصویر نیست؛
روایت یک عشق است… عشقی که تا همیشه در قلب انزلی می‌ماند.
